Thursday, 24 April 2014

Azagiyamanavalanin fourth day utthsavam of Viruppan-Thirunaal



Dear  friends,
 
Saashtanga pranams to Namperumal Si Ranganathan and Sri Ranganachiar!

Happy to meet continue my narration on the 4th day of the Viruppan thirunaal
 
My Saashtaanga pranams to our  Azagiya manavaalan, who would be taking rest at this time after strolling through the streets of Srirangam blessing the people. It is a tradition that we should not disturb Acharyan (Guru),  Thai / Thanthai (here we mean Aged Parents mother and father),  Sagotharargal (Siblings), Kuzhanthai (Baby) when they are in the  sleeping state. At this time our Namperumal whom we consider as our our kuzhanthai is in the same state and my heart is filled with so much Joy when I think  about him.
 
Today I am going to describe the happenings of the 4th day at Thiruvarangam for our Kuzhanthai Azagiya manavaalan 
 
In the morning our Namperumal leaves from kannandi arai 4.00am and reached the vahana mandapam 4.15am.From there our Lord boards on " Irattai piraba" vahanam and before the sunrise (Arunodhayam) our Azagiya manavalan strolls through sriangam chitra street in Irattai prabai. When he strolled through the streets of Srirangam Aadityan (Sun) reduced the intensity of the sun rays so that our Azagiya manavaalan is not perturbed with the heat and discomfort.
The Lord reaches Vahana mandapam around 6:15 am and from there the lord strolls towards Asthanamadapam - which is the Tirichy Vyasa Arya Mandapam while giving several abayams on the way.
   
Dear friends lets 
pray and seek blessings to the attached picture our Namperumal in the Irattai Prabhai  vahanam. As Sri Andal puts - "Naraynane namakku parai tharuvaan"
 
In the evening of the eventful fourth day at Thiruvarangam Namperumal strolls on His Garuda vahanam through the chitra streets. 
 
"Aajanu Swarna varnaam - Himagiri chadursham - chaarugatya chadurtvam - chaa kandas kumkumartham
pravara kulamaha kaama - Uthva krrey hasam 
Vyaktham brahmanda karbam - dipuja mapayatham pinga netrothaaram dharkshyam
nira krutha naatha dvithu muthitha paksha lakshmam namami" 
 
Garuda was the son of Katsyapa rishi who had two wives Sunithi and Vinutha, of which Sunithi had given birth to one thousand eggs while Vinutha had given birth to two eggs, Sunithi hastely (because of jealosy towards Vinutha) smashed all the eggs which turned out to be Naga Paambu (Cobras), Sunithi forced Vinutha to break one egg which turned out to be a bright young baby boy which is handicapped (having no legs), Vinutha felt sad and prayed to god  and Aditya appeared before her and made a request that he would like to adopt the baby and he would bring him up as his charioteer, he is names as Arunan. Arunan masters all Vedas, and is blessed by Aditya with a divine blessing that "before the Suryodayam takes place Arunodhayam will take place", this holy time at which Arunodhayam takes place is called as Brahma muhurtham. At this holy time period whatever good thing that we do will be successful and blessed both by Aditya and Arunan. The second egg of vinutha hatches after the hatching period and which turned out to be Lord Garuda. Garuda is a Master of Sama Veda. His other names are Vedha Paruvatham, Vedha Giri. Lord Vishnu adopts this baby and later makes him as his Vahanam. 
 
Sunithi along with her one thousand serpants was jealous of both Arunan and Garudan, once the serpants  made a request to Arunan to take them to Surya mandalam and Arunan decided to take all the adhiseshans (Serpants)  to the surya mandala, and on the way to surya mandala because of the brightness and the intensity of the Adityan all the serpants except for eight serpant get burned and these serpants seeks pardon at Garudas feet. Each serpant transforms as a jewel for Garuda's Body structure.
 
1. Anathan, transforms the wrist for right hand 
2. Vasuki transforms the Sacred thread 
3. Dhakshakan transform the Sacred thread for the hip 
4. Karkodagan transforms into the Garuda's garland
5. Padman forms the right ear rings
6. Maha padhman transforms into left ear rings
7. Shanka paalan transforms as a part of garuda's crown
8. Kulikan transforms into Garudaas jewel for the shoulder 
 
I request all the devotees to seek the blessing of our Azagiyamanavaalan on this Garuda vaahanam so that He brings purity and removes the poisonous thoughts (Ego / Jealousy and other unwanted thoughts)  from our mind in no time
 
 Garudu prays to Namperumal to wash away the sin from Arunan of killing the serpants (Naga Dhosam), So our Namaperumal decides to come in Seshavahanam and bless us so that we are also washed off from the Naga dhosam which will begin the 5th day of the Virupan thirunaal. 
  
Vachaka dosham Kshamikavum
 
Adiyen Dhasan 
 
Narasimha Bhattar







धन्योस्मि
दासः
Narasimha Bhattar

Monday, 21 April 2014

Fwd: Vaalmeeki Raamaayana Baala Kaanda Sarga 2 (Devanagari)




Click here to Sign Up. Click here to go to Read Ramayana website.
Baala Kaanda - Sarga 2
People see apples falling from the trees all the time. Even Newton, perhaps, would have seen it happening many times. But only when he saw on that specific day, the concept of gravity occurred to him. Everyone experiences such a moment of epiphany in their lives.

One day, an experience on Chamundi Hill near Mysore turned a motorcycle riding young businessman into the mystic known as Juggy Vasudev, who realized that there is nothing like 'me and the rest'. The Nataraja tatvam descended upon Fritjof Capra, when he was watching the waves on a beach. A sense of discrimination with all its implications hit Mahāthma Gandhi, when he was thrown out of a higher class compartment in a train. A deep sense of how the entire universe reflects itself in every individual dawned upon me when I was walking by the woods, listening to the sounds of crickets in my village on one moonlit evening when I was in my early thirties.

In this Sarga, Vālmīki describes his own experience that deeply affected him when he watched one of the two birds in love being shot by a hunter. The impact of this event on Vālmīki echoes throughout Rāmāyaṇa, especially in the descriptions of Rāma going through bouts of grief and sobbing, time and again, after Sītā was separated from him.

Indic tradition holds love between male and female as the most fundamental, most cherishable and most beautiful aspect of not only life, but also of the entire universe. Being in love deeply is, forgetting one's self and giving up one's identity. Love is celebrated by the Indic culture through the Ardha Narīswara Tatva, Rādha Krishna Tatva and many other stories and rituals, permeating and enriching all the art forms.

This deep affection for love is also manifested in the innocent gestures of common people in India. People across India follow the tradition of not walking in the middle of a husband and wife. I grew up in an agricultural village, where snakes were routinely killed upon sight. However, if two snakes are sighted copulating with each other, villagers used to leave them alone without doing any harm. In fact, such sighting is considered auspicious. It is considered a 'no, no' to harm any couple, not necessarily humans, when they are enjoying the deep love for each other.

'How did this occur to you? What prompted or moved you in this direction?' are the common questions an interviewer would ask any person that has significantly contributed to public life. In this Sarga, Vālmīki is essentially answering those questions.

The answers from Nārada, in the first Sarga, gave him the outline of the story. The impact of the bird in love that was shot, narrated in this Sarga, gave him the tone of the story. Brahma Dēva's words, narrated in this Sarga, lay the purpose for writing the story.
1.2.1
नारदस्य तु तद्वाक्यं श्रुत्वा वाक्यविशारदः ।
पूजयामास धर्मात्मा सहशिष्यो महामुनिः ॥
nāradasya tu tadvākyaṃ ṡrutvā vākyaviṡāradaḥ ।
pūjayāmāsa dharmātmā sahaṡiṣyō mahāmuniḥ ॥
Having heard that apt discourse of Nārada,
along with his Ṡishyas,
the great Muni Vālmīki, and a man of letters,
whose mind is anchored in Dharma, warmly eulogized it.
The connotation of Ṡishya spans the
meanings of terms like disciple, student, pupil,
ward, apprentice, follower and protégé.
Hence, we will use the word Ṡishya in this translation.
1.2.2
यथावत्पूजितस्तेन देवर्षिर्नारदस्तदा ।
आपृष्ट्वैवाभ्यनुज्ञातस्स जगाम विहायसम् ॥
yathāvatpūjitastēna dēvarṣirnāradastadā ।
āpṛṣtvaivābhyanujñātassa jagāma vihāyasam ॥
Duly honored by him, the Dēvarshi Nārada,
after completely satisfying him,
took leave of him and rose into the skies.
Dēvarshi is a Ṛshi of Dēva Lōka, the world of Gods.
1.2.3
स मुहूर्तं गते तस्मिन् देवलोकं मुनिस्तदा ।
जगाम तमसातीरं जाह्नव्यास्त्वविदूरतः ॥
sa muhūrtaṃ gatē tasmin dēvalōkaṃ munistadā ।
jagāma tamasātīraṃ jāhnavyāstvavidūrataḥ ॥
After Nārada left to Dēva Lōka,
the Muni left to the banks of river Tamasā ,
which is not far from the Jāhnavi.
Jāhnavi is another name for river Ganga.
1.2.4
स तु तीरं समासाद्य तमसाया मुनिस्तदा ।
शिष्यमाह स्थितं पार्श्वे दृष्ट्वा तीर्थमकर्दमम् ॥
sa tu tīraṃ samāsādya tamasāyā munistadā ।
ṡiṣyamāha sthitaṃ pārṡvē dṛṣtvā tīrthamakardamam ॥
Upon reaching the banks of river Tamasā
and seeing its clear waters, the Mahā Muni
said to his Ṡishya who was standing by him:
1.2.5
अकर्दममिदं तीर्थं भरद्वाज निशामय ।
रमणीयं प्रसन्नाम्बु सन्मनुष्यमनो यथा ॥
akardamamidaṃ tīrthaṃ bharadvāja niṡāmaya ।
ramaṇīyaṃ prasannāmbu sanmanuṣyamanō yathā ॥
Look, my dear Bharadwāja!
These waters, clear of any suspensions,
are lovely, pleasing and placid
reminding the heart of a noble person !
Bharadwāja, referred here is a Ṡishya of Vālmīki,
considered to be different from Bharadwāja, the
great Muni, mentioned in Sarga 1 (1.1.13 and 1.1.87).
In this Ṡlōka clear waters are compared with the heart of a noble person, rather than the other way around.

Meeting even one such noble person in our life time makes this life worth living. Vālmīki must have been fortunate to meet many such noble people, to be reminded of them by the clear waters, instantaneously.

Next time when you pass by clear waters, think of a person that you know, whose mind can be compared to those waters. If you can not think of such a person, try to meet as many people as possible, till you come across at least one such person.

This Ṡlōka also indicates the pure and serene state of mind of Vālmīki on that day, which was extremely disturbed by the sighting of one of the pair of the birds being killed.
1.2.6
न्यस्यतां कलशस्तात दीयतां वल्कलं मम ।
इदमेवावगाहिष्ये तमसातीर्थमुत्तमम् ॥
nyasyatāṃ kalaṡastāta dīyatāṃ valkalaṃ mama ।
idamēvāvagāhiṣyē tamasātīrthamuttamam ॥
Please keep this Kalaṡa aside, my son!
and give me my garment of bark.
I shall bathe in this Tamasā itself, at this excellent spot!
The word Kalaṡa refers to a small container or pitcher of water.
It may be thought of as equivalent to a
water bottle of modern times with the important difference that,
the water in it also contains the spiritual energy of the Muni or Ṛshi.
1.2.7
एवमुक्ते भरद्वाजो वाल्मीकेन महात्मना ।
प्रायच्छत मुनेस्तस्य वल्कलं नियतो गुरोः ॥
ēvamuktē bharadvājō vālmīkēna mahātmanā ।
prāyacchata munēstasya valkalaṃ niyatō gurōḥ ॥
Thus told by the Mahātma and Muni Vālmīki,
Bharadwāja, the attentive Ṡishya
handed the garment over to his Guru.
1.2.8
स शिष्यहस्तादादाय वल्कलं नियतेन्द्रियः ।
विचचार ह पश्यंस्तत्सर्वतो विपुलं वनम् ॥
sa ṡiṣyahastādādāya valkalaṃ niyatēndriyaḥ ।
vicacāra ha paṡyaṃstatsarvatō vipulaṃ vanam ॥
Vālmīki, who had complete control of his senses,
strolled around the big and wide Vana,
enjoying every part of it.
Everyone of us goes through a three step process in interacting with the world.



1) We get stimulated by our inbound senses. (Jñāna Indriyas) 2) We process the inputs and decide up on an appropriate action. 3) We act through our outbound senses (Karma Indriyas).



When we receive highly stimulating input (such as the aroma of good food or an insulting invective), the step 2 shrinks to near zero and we directly proceed to step 3.

Indic literature often refers to this phenomenon as 'not having control on the senses'. On the other hand, if the step 2 is vivid and clear, it is called as ' having control on the senses'.



Vālmīki is referred to as 'Niyata Indriyah', one who has complete control of senses. 'Controlling the senses' is a recurring theme in Indic thought in the context of personal and spiritual development. It simply means developing acute sense of discretion and judgment and exercising it before acting or reacting.

Sometimes, we hear this phrase 'controlling the senses' mistakenly interpreted as renunciation. Controlling the sense doesn't imply withdrawal from the enjoyments, but enjoying without losing mind. The message is, rather, "get involved in life, but do not get indulgent"!
1.2.9
तस्याभ्याशे तु मिथुनं चरन्तमनपायिनम् ।
ददर्श भगवांस्तत्र क्रौञ्चयोश्चारुनिःस्वनम् ॥
tasyābhyāṡē tu mithunaṃ carantamanapāyinam ।
dadarṡa bhagavāṃstatra krauñcayōṡcāruniḥsvanam ॥
Bhagawān Vālmīki, then, saw in that neighborhood,
a pair of Krounca birds chirping melodiously and
flying around together as if they are one.
The word Bhagawān is not only used for Dēvas,
but also for any own having divine and extraordinary powers.
1.2.10
तस्मात्तु मिथुनादेकं पुमांसं पापनिश्चयः ।
जघान वैरनिलयो निषादस्तस्य पश्यतः ॥
tasmāttu mithunādēkaṃ pumāṃsaṃ pāpaniṡcayaḥ ।
jaghāna vairanilayō niṣādastasya paṡyataḥ ॥
As he was watching, a hunter, nemesis of the birds,
with that very evil intention, shot down the male of the pair.
1.2.11
तं शोणितपरीताङ्गं वेष्टमानं महीतले ।
भार्या तु निहतं दृष्ट्वा रुराव करुणां गिरम् ॥
वियुक्ता पतिना तेन द्विजेन सहचारिणा ।
ताम्रशीर्षेण मत्तेन पत्रिणा सहितेन वै ॥
taṃ ṡōṇitaparītāṅgaṃ vēṣtamānaṃ mahītalē ।
bhāryā tu nihataṃ dṛṣtvā rurāva karuṇāṃ giram ॥
viyuktā patinā tēna dvijēna sahacāriṇā ।
tāmraṡīrṣēṇa mattēna patriṇā sahitēna vai ॥
Seeing that bird, of copper colored head,
thus shot down and writhing on the ground,
with the body in a welter of blood,
his wife cried pitifully,
separated from its beloved
friend, companion and husband
still recovering from the
hangover of the deep love
that it was enjoying only a moment ago.
1.2.13
तथा तु तं द्विजं दृष्ट्वां निषादेन निपातितम् ।
ऋषेर्धर्मात्मनस्तस्य कारुण्यं समपद्यत ॥
tathā tu taṃ dvijaṃ dṛṣtvāṃ niṣādēna nipātitam ।
ṛṣērdharmātmanastasya kāruṇyaṃ samapadyata ॥
Seeing the bird in that state,
thus brought down by the hunter,
the heart of the Ṛshi, the Dharmātma,
was filled with pity and compassion.
1.2.14
ततः करुणवेदित्वादधर्मोऽयमिति द्विजः ।
निशाम्य रुदतीं क्रौञ्चीमिदं वचनमब्रवीत् ॥
tataḥ karuṇavēditvādadharmō'yamiti dvijaḥ ।
niṡāmya rudatīṃ krauñcīmidaṃ vacanamabravīt ॥
Filled with compassion, at the sight of
that pitiful cry of the female bird
he felt that the bird was wronged and said:
1.2.15
मा निषाद प्रतिष्ठां त्वमगमश्शाश्वतीस्समाः ।
यत्क्रौञ्चमिथुनादेकमवधीः काममोहितम् ॥
mā niṣāda pratiṣṭhāṃ tvamagamaṡṡāṡvatīssamāḥ ।
yatkrauñcamithunādēkamavadhīḥ kāmamōhitam ॥
O wretched hunter !
May you know no rest for endless years,
having killed one of the Krounca birds
that are intoxicated in a spell of love!
1.2.16
तस्यैवं ब्रुवतश्चिन्ता बभूव हृदि वीक्षतः ।
शोकार्तेनास्य शकुनेः किमिदं व्याहृतं मया ॥
tasyaivaṃ bruvataṡcintā babhūva hṛdi vīkṣataḥ ।
ṡōkārtēnāsya ṡakunēḥ kimidaṃ vyāhṛtaṃ mayā ॥
Having thus spoke, he wondered
about the words that came out of his mouth,
upon being moved by that
deep compassion towards the birds.
1.2.17
चिन्तयन् स महाप्राज्ञश्चकार मतिमान् मतिम् ।
शिष्यं चैवाब्रवीद्वाक्यमिदं स मुनिपुङ्गवः ॥
cintayan sa mahāprājñaṡcakāra matimān matim ।
ṡiṣyaṃ caivābravīdvākyamidaṃ sa munipuṅgavaḥ ॥
Then, that best among the Munis,
the wise, the brilliant and the thoughtful
brooded over it and remarked to his Ṡishya:
1.2.18
पादबद्धोऽक्षरसमस्तन्त्रीलयसमन्वितः ।
शोकार्त्तस्य प्रवृत्तो मे श्लोको भवतु नान्यथा ॥
pādabaddhō'kṣarasamastantrīlayasamanvitaḥ ।
ṡōkārttasya pravṛttō mē ṡlōkō bhavatu nānyathā ॥
It has four symmetrical quarters
with equal syllables in each quarter.
It bears the rhythm of a stringed instrument.
It must be nothing but a Ṡlōka,
that came out of my Ṡōka, wrenching grief.
1.2.19
शिष्यस्तु तस्य ब्रुवतो मुनेर्वाक्यमनुत्तमम् ।
प्रतिजग्राह संहृष्टस्तस्य तुष्टोऽभवद्गुरुः ॥
ṡiṣyastu tasya bruvatō munērvākyamanuttamam ।
pratijagrāha saṃhṛṣtastasya tuṣtō'bhavadguruḥ ॥
The Ṡishya reverently recorded, in his mind,
those unique and unparalleled words
with elation, making the Guru happy.
1.2.20
सोऽभिषेकं ततः कृत्वा तीर्थे तस्मिन् यथाविधि ।
तमेव चिन्तयन्नर्थमुपावर्तत वै मुनिः ॥
sō'bhiṣēkaṃ tataḥ kṛtvā tīrthē tasmin yathāvidhi ।
tamēva cintayannarthamupāvartata vai muniḥ ॥
Having taken bath in
those waters in a customary manner,
The Muni turned back (to his Ashram)
pondering over its significance.
1.2.21
भरद्वाजस्ततश्शिष्यो विनीतश्श्रुतवान् मुनेः ।
कलशं पूर्णमादाय पृष्ठतोऽनुजगाम ह ॥
bharadvājastataṡṡiṣyō vinītaṡṡrutavān munēḥ ।
kalaṡaṃ pūrṇamādāya pṛṣṭhatō'nujagāma ha ॥
Bharadwāja, the Muni, the scholar in Ṡāstras
and his attentive Ṡishya, followed him
taking the Kalaṡa filled with water.
1.2.22
स प्रविश्याश्रमपदं शिष्येण सह धर्मवित् ।
उपविष्टः कथाश्चान्याश्चकार ध्यानमास्थितः ॥
sa praviṡyāṡramapadaṃ ṡiṣyēṇa saha dharmavit ।
upaviṣtaḥ kathāṡcānyāṡcakāra dhyānamāsthitaḥ ॥
Upon entering the Ashram, he, the master of Dharma
sat along with his Ṡishyas, in deep thought
discussing many topics.
1.2.23
आजगाम ततो ब्रह्मा लोककर्त्ता स्वयं प्रभुः ।
चतुर्मुखो महातेजा द्रष्टुं तं मुनिपुङ्गवम् ॥
ājagāma tatō brahmā lōkakarttā svayaṃ prabhuḥ ।
caturmukhō mahātējā draṣtuṃ taṃ munipuṅgavam ॥
Then, the supremely radiant four headed Brahma
who creates and commands all the worlds,
came there to see that prominent Muni, by himself.
1.2.24
वाल्मीकिरथ तं दृष्ट्वा सहसोत्थाय वाग्यतः ।
प्राञ्जलिः प्रयतो भूत्वा तस्थौ परमविस्मितः ॥
vālmīkiratha taṃ dṛṣtvā sahasōtthāya vāgyataḥ ।
prāñjaliḥ prayatō bhūtvā tasthau paramavismitaḥ ॥
The pious Vālmīki sprang up
in speechless wonder upon seeing him,
and stood by him with folded hands.
1.2.25
पूजयामास तं देवं पाद्यार्घ्यासनवन्दनै: ।
प्रणम्य विधिवच्चैनं पृष्ट्वाऽनामयमव्ययम् ॥
pūjayāmāsa taṃ dēvaṃ pādyārghyāsanavandanai: ।
praṇamya vidhivaccainaṃ pṛṣtvā'nāmayamavyayam ॥
He honored Brahma Dēva customarily,
giving water for cleaning the feet,
and for quenching the thirst,
and offering a a seat to sit up on.
He inquired about his welfare
after duly paying obeisance.
1.2.26
अथोपविश्य भगवानासने परमार्चिते ।
वाल्मीकये महर्षये सन्दिदेशासनं ततः ।
athōpaviṡya bhagavānāsanē paramārcitē ।
vālmīkayē maharṣayē sandidēṡāsanaṃ tataḥ ।
After being thus exceptionally honored
and after taking the seat,
Brahma Dēva asked Maharshi Vālmīki
Also to take seat.
1.2.27
ब्रह्मणा समनुज्ञातस्सोऽप्युपाविशदासने ।
उपविष्टे तदा तस्मिन्सर्वलोकपितामहे ।
तद्गतेनैव मनसा वाल्मीकिर्ध्यानमास्थित: ॥
brahmaṇā samanujñātassō'pyupāviṡadāsanē ।
upaviṣtē tadā tasminsarvalōkapitāmahē ।
tadgatēnaiva manasā vālmīkirdhyānamāsthita: ॥
Prodded by Brahma Dēva, Vālmīki took the seat.
His mind was still completely
absorbed by the past incident,
and was unable to focus on the very creator
and father of the worlds who
was sitting right in front of him.
1.2.28
पापात्मना कृतं कष्टं वैरग्रहणबुद्धिना ।
यस्तादृशं चारुरवं क्रौञ्चं हन्यादकारणात् ॥
pāpātmanā kṛtaṃ kaṣtaṃ vairagrahaṇabuddhinā ।
yastādṛṡaṃ cāruravaṃ krauñcaṃ hanyādakāraṇāt ॥
The melodiously chirping poor bird
was killed by the nemesis of the birds
with that very evil intention
for no fault of hers and for no apparent reason.
How this misery did befell upon the bird from nowhere, for no fault of hers?

Vālmīki is deeply bound in thought.

1.2.29
शोचन्नेव मुहुः क्रौञ्चीमुपश्लोकमिमं पुनः ।
जगावन्तर्गतमना भूत्वा शोकपरायणः ॥
ṡōcannēva muhuḥ krauñcīmupaṡlōkamimaṃ punaḥ ।
jagāvantargatamanā bhūtvā ṡōkaparāyaṇaḥ ॥
With mind elsewhere and consumed by boundless grief,
he repeated the Ṡlōka to himself many a time.
1.2.30
तमुवाच ततो ब्रह्मा प्रहसन् मुनिपुङ्गवम् ।
श्लोक एव त्वया बद्धो नात्र कार्या विचारणा ॥
tamuvāca tatō brahmā prahasan munipuṅgavam ।
ṡlōka ēva tvayā baddhō nātra kāryā vicāraṇā ॥
Then, Brahma Dēva said with a smile to that great Muni:
'indeed, it is a Ṡlōka that you have made out.'
1.2.31
मच्छन्दादेव ते ब्रह्मन् प्रवृत्तेयं सरस्वती ।
रामस्य चरितं कृत्स्नं कुरु त्वमृषिसत्तम ॥
macchandādēva tē brahman pravṛttēyaṃ sarasvatī ।
rāmasya caritaṃ kṛtsnaṃ kuru tvamṛṣisattama ॥
It is by my will, O Brahman, that
these great words came out of you.
O the best of the Ṛshis,
You would write the story of Rāma in its entirety.
1.2.32
धर्मात्मनो गुणवतो लोके रामस्य धीमतः ।
वृत्तं कथय धीरस्य यथा ते नारदाच्छ्रुतम् ॥
dharmātmanō guṇavatō lōkē rāmasya dhīmataḥ ।
vṛttaṃ kathaya dhīrasya yathā tē nāradācchrutam ॥
Please tell the story of Rāma,
the righteous, the brave,
the virtuous and the intelligent
as you have heard it from Nārada.
1.2.33-34
रहस्यं च प्रकाशं च यद्वृत्तं तस्य धीमत: ।
रामस्य सहसौमित्रेः राक्षसानां च सर्वश: ।
वैदेह्याश्चैव यद्वृत्तं प्रकाशं यदि वा रहः ।
तच्चाप्यविदितं सर्वं विदितं ते भविष्यति ॥
rahasyaṃ ca prakāṡaṃ ca yadvṛttaṃ tasya dhīmata: ।
rāmasya sahasaumitrēḥ rākṣasānāṃ ca sarvaṡa: ।
vaidēhyāṡcaiva yadvṛttaṃ prakāṡaṃ yadi vā rahaḥ ।
taccāpyaviditaṃ sarvaṃ viditaṃ tē bhaviṣyati ॥
You shall know, everything
that had happened in public and in private
with Rāma, Lakshmaṇa, Sītā and others
including with all the Rākshasas,
You shall know, whatever is
known and unknown hitherto.
1.2.35
न ते वागनृता काव्ये काचिदत्र भविष्यति ।
कुरु रामकथां पुण्यां श्लोकबद्धां मनोरमाम् ॥
na tē vāganṛtā kāvyē kācidatra bhaviṣyati ।
kuru rāmakathāṃ puṇyāṃ ṡlōkabaddhāṃ manōramām ॥
Your poem will not contained
a single word that is not true.
Write the sacred and wonderful
story of Rāma set in Ṡlōkas.
1.2.36
यावत्स्थास्यन्ति गिरयस्सरितश्च महीतले ।
तावद्रामायणकथा लोकेषु प्रचरिष्यति ॥
yāvatsthāsyanti girayassaritaṡca mahītalē ।
tāvadrāmāyaṇakathā lōkēṣu pracariṣyati ॥
As long as the hills abide and streams flow on the earth,
so long shall the story of Rāma will prevail.
1.2.37
यावद्रामायणकथा त्वत्कृता प्रचरिष्यति ।
तावदूर्ध्वमधश्च त्वं मल्लोकेषु निवत्स्यसि ॥
yāvadrāmāyaṇakathā tvatkṛtā pracariṣyati ।
tāvadūrdhvamadhaṡca tvaṃ mallōkēṣu nivatsyasi ॥
So long as the story of Rāmāyaṇa written by you prevails,
shall you be able to move freely, at will, everywhere,
in the upper worlds, nether worlds and in my world.
1.2.38
इत्युक्त्वा भगवान्ब्रह्मा तत्रैवान्तरधीयत ।
ततस्सशिष्यो भगवान्मुनिर्विस्मयमाययौ ॥
ityuktvā bhagavānbrahmā tatraivāntaradhīyata ।
tatassaṡiṣyō bhagavānmunirvismayamāyayau ॥
Saying thus, Bhagawān Brahma, disappeared instantly
as the Muni and his Ṡishyas were watching in awe.
1.2.39
तस्य शिष्यास्ततः सर्वे जगुश्श्लोकमिमं पुनः ।
मुहुर्मुहुः प्रीयमाणाः प्राहुश्च भृशविस्मिताः ॥
tasya ṡiṣyāstataḥ sarvē jaguṡṡlōkamimaṃ punaḥ ।
muhurmuhuḥ prīyamāṇāḥ prāhuṡca bhṛṡavismitāḥ ॥
The Ṡishyas chanted the Ṡlōka
again and again in delight.
They kept reminiscing all that happened, in awe.
1.2.40
समाक्षरैश्चतुर्भिर्यः पादैर्गीतो महर्षिणा ।
सोऽनुव्याहरणाद्भूयश्श्लोकश्श्लोकत्वमागतः ॥
samākṣaraiṡcaturbhiryaḥ pādairgītō maharṣiṇā ।
sō'nuvyāharaṇādbhūyaṡṡlōkaṡṡlōkatvamāgataḥ ॥
As they kept reciting the words sung by Maharshi,
with the four symmetric quartets of equal syllables,
it, indeed, felt like a Ṡlōka.
1.2.41
तस्य बुद्धिरियं जाता वाल्मीकेर्भावितात्मनः ।
कृत्स्नं रामायणं काव्यमीदृशैः करवाण्यहम् ॥
tasya buddhiriyaṃ jātā vālmīkērbhāvitātmanaḥ ।
kṛtsnaṃ rāmāyaṇaṃ kāvyamīdṛṡaiḥ karavāṇyaham ॥
The Maharshi contemplated that he would compose
the entire poem of Rāmāyaṇa in the same meter.
1.2.42
उदारवृत्तार्थपदैर्मनोरमैः ।
तदास्य रामस्य चकारकीर्तिमान् ।
समाक्षरैश्श्लोकशतैर्यशस्विनो ।
यशस्करं काव्यमुदारधीर्मुनि: ॥
udāravṛttārthapadairmanōramaiḥ ।
tadāsya rāmasya cakārakīrtimān ।
samākṣaraiṡṡlōkaṡatairyaṡasvinō ।
yaṡaskaraṃ kāvyamudāradhīrmuni: ॥
The renowned and noble minded Muni
of great intellect, then, wrote the
celebrated story of celebrated Rāma
in hundreds of Ṡlōkas with symmetric meter
filled with charming and noble words and meaning.
1.2.43
तदुपगतसमाससन्धियोगं
सममधुरोपनतार्थवाक्यबद्धम् ।
रघुवरचरितं मुनिप्रणीतं
दशशिरसश्च वधं निशामयध्वम् ॥
tadupagatasamāsasandhiyōgaṃ
samamadhurōpanatārthavākyabaddham ।
raghuvaracaritaṃ munipraṇītaṃ
daṡaṡirasaṡca vadhaṃ niṡāmayadhvam ॥
Now, you will be feasted with that story
of the prince of the Raghu dynasty
including the annihilation of the ten headed Rāvaṇa,
full of lucid phrases and flowing syllable conjectures
contained in symmetrical and sweet sentences
filled with deep meaning, thus written by the Muni.
इत्यार्षे श्रीमद्रामायणे वाल्मीकीये आदिकाव्ये
श्रीमद्बालकाण्डे द्वितीयः सर्गः ॥
ityārṣē ṡrīmadrāmāyaṇē vālmīkīyē ādikāvyē
ṡrīmadbālakāṇḍē dvitīyaḥ sargaḥ ॥
Thus concludes the second Sarga
in Bāla Kāṇḍa of the glorious Rāmāyaṇa,
the first ever poem of humankind,
composed by Vālmīki.
 
We completed reading 143 Ṡlōkas out of ~24,000 Ṡlōkas of
Vālmīki Rāmāyaṇa.
 
 

காவியத்தை ரசிப்பது எப்படி?

காவியத்தை ரசிப்பது எப்படி?.

This thread is located at http://www.brahminsnet.com/forums/showthread.php/7323-காவியத்தை-ரசிப்பது-எப்படி

Here is the message that has just been posted:
***************
*காவியத்தை ரசிப்பது எப்படி?*

  வடமொழி இலக்கியங்களில் முக்கியமாக இரு கோட்பாடுகள் பேசப் படுகின்றன. ஒன்று ரசம் மற்றது த்வநி. ஆதியில் எழுந்த காவியங்கள் ரசத்துக்கே முக்கியத்துவம் கொடுத்தன. ரசக் கோட்பாடை முதன் முதலில் முன்னிறுத்தியவர் என்று ஆதிகவியான வால்மீகியைக் கூறுவர். இவ்வாறு ரசத்துக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து எழுதப் பட்ட காவியங்கள் கற்பனையும், உணர்ச்சி பெருக்குடன் அமைந்ததாகவும் இருக்கும். இதிலிருந்து பரிணாமம் அடைந்து வெறும் உணர்ச்சிகளைச் முன்வைப்பதோடு நின்று விடாமல் அதைத் தாண்டிச் செல்லுமாறு ஏற்பட்ட முறையே த்வநிக் கோட்பாடு ஆகும். வால்மீகியின் ராமாயணத்தில் கூட த்வநிக் கோட்பாட்டை உணரமுடியும் என்று பெரியோர் கூறுவர்.
  காவியரசனைக்கு த்வநி என்பது அவசியம், முக்கியம். த்வநி என்றால் என்ன?
  பொதுவாகப் பேசும் போது, குரலின் ஏற்ற இறக்கங்கள் சொல்கிற சொல்லுக்கு வெவ்வேறு விதமான பொருளைக் கொடுத்து விடும். உதாரணமாக உடம்பு எப்படி இருக்கிறது என்பதை கேட்கிற விதத்தில் நலமாக இருக்கிறீர்களா என்றோ, அடி உதை வேண்டுமா என்று மிரட்டுவதாகவோ மாறும். "நீங்க எங்கள் வீட்டில் சாப்பிடமாட்டீர்கள்" என்ற வாக்கியத்தில் எந்த வார்த்தையை அழுத்துகிறோமோ அதற்கு தகுந்தவாறு வித விதமாக அர்த்தம் வரும். எழுத்திலும் இவ்வாறு ஆவது உண்டு. ஒரு படைப்பில் மேம்போக்காக படிக்கும் போது அதில் பிரயோகிக்கப் படும் பதங்கள் தரும் சுவை ஒன்று. அந்த பதங்களின் அர்த்தத்தைக் காட்டிலும் தொனிக்கிற உட்பொருள் தரும் சுவையே வேறு. அந்த உட்பொருளே த்வனி (தொனி) என்று அழைக்கப் படுகிறது. காவியச் சுவை என்பது த்வநியாலேயே மிகுதியாகப் பெறப்படுகிறது.
  ஒரு கவிதையை (ஸ்லோகத்தை) புரிந்து கொள்ள சொற்களை கொண்டு, கூட்டி அமைத்துக் கொள்வது வழக்கம். இதற்கு அந்வயம் என்று பெயர். இவ்வாறு அந்வயம் செய்வதில் இரண்டு முறை உண்டு. தண்டாந்வயம், கண்டாந்வயம் என்று இரண்டு முறைகள் உண்டு. தண்டாந்வயம் என்பது ஒரு கோலை நீட்டியது போல சொற்களை அதன் வரிசையிலேயே படித்து அர்த்தம் சொல்வது. கண்டாந்வயம் என்பது சொற்களை வரிசை மாற்றி வெவ்வேறு இடத்தில் பொருத்தி பொருள் சொல்லும் முறை.
  இவ்வாறு அந்வயம் செய்யும் போது பதங்கள் ஒன்றோடு ஒன்று இணைந்து தெளிவான பொருளை அளிப்பதோடு நின்று விடுகின்றன. ஆனால் அவ்வாறு வெளியிடப்பட்ட கருத்து வேறொரு கருத்தை தெரிவிக்கும் தன்மை வாய்ந்ததாக இருந்து விட்டால், அவ்வாறு வெளிப்பட்ட கருத்தையே த்வநி என்கிறோம். இதுவே வ்யங்க்யம் என்றும் கூறுவர். உதாரணமாக "வ்யங்க்யார்த்த பிரதானமானது ராமாயணம்" என்று கூறுவார். அதாவது ராமாயணம் ஆழ்ந்த உட்பொருளைக் கொண்டது. இவ்வாறு விளங்கும் த்வநியே ஒரு காவியத்தின் ஜீவநாடி ஆகும்.
  ஒரு காவியத்தின் உட்பொருளான த்வநி என்பது அந்த காவியத்தில் உள்ள ஒரு சொல்லின் பிரயோகத்திலிருந்து வெளிப்படலாம். அல்லது காவியத்தில் காணப்படும் ஒரு கருத்திலும் வெளிப்படலாம்.
  இலக்கண ஆசிரியர்கள் த்வநியை மூன்று விதமாக பிரித்துள்ளனர். கோபம், காதல் முதலிய நவரசங்களாக வெளிப்படுவது ரசத்வநி என்றும், உவமை போன்ற அணிகளால் ஏற்படுவது அலங்காரத்வநி என்றும், காவியத்தில் ஒரு கட்டமாக நிகழும் சம்பவங்களில் வெளிப்படுவது வஸ்துத்வநி என்றும் அழைக்கப் படுகிறது. இதிலும் ரசத்வநியே சிறந்ததாக கூறப்படுகிறது. ஒரு காவியம் சிறந்த காவியமாக கருத ரசத்வநி நிறைந்திருப்பது ஒரு முக்கிய தகுதியாகக் கருதப் படுகிறது. இன்னொன்றும் கவனிக்க வேண்டும், ரசம் என்பது நாட்டியத்துக்கு மட்டும் அல்லாமல் கவிதைகளிலும் வெளிப்படுவதை வடமொழி நூலார் உணர்ந்துள்ளனர்; அதற்கு இலக்கணம் வகுத்துள்ளனர் என்பது சிறப்பு.
  சில உதாரணங்களைப் பார்ப்போம்,
  चञ्चद्भुज भ्रमित चण्डगदाभिघात सञ्चूर्णितोरु युगलस्य सुयोधनस्य ।
स्त्यानावनद्ध घनशोणित शोणपाणिः उत्तंसयिष्यति कचांस्तव देवि भीमः ॥
  சஞ்சத்³பு⁴ஜ ப்⁴ரமித சண்ட³க³தா³பி⁴கா⁴த ஸஞ்சூர்ணிதோரு யுக³லஸ்ய ஸுயோத⁴னஸ்ய |
ஸ்த்யானாவனத்³த⁴ க⁴னஶோணித ஶோணபாணி​: உத்தம்ʼஸயிஷ்யதி கசாம்ʼஸ்தவ தே³வி பீ⁴ம​: ||
  "வேணி சம்ஹாரம்" நாடகத்தில் ஒரு கட்டத்தில் பீமன் திரௌபதியிடம் சபதம் செய்கிறான். இந்த ஸ்லோகத்தின் நேரான அர்த்தம், "விரைவில் இரு கைகளாலும் சுழற்றப்படும் கதாயுதத்தின் தாக்குதலால் நொறுங்கிய இரு தொடைகளும் கொண்ட துரியோதனனுடைய கொழுப்புடன் சேர்ந்த குருதியால் சிவந்த கைகளால் தேவீ, இந்த பீமன் உன் அவிழ்ந்து நிற்கும் கூந்தலுக்கு அணி சூட்டுவான்".
  இதில் கவி சில பதங்களை அர்த்த கனத்துடன் பிரயோகித்துள்ளார். முதலில் இந்த கவிதையை படித்தாலே கோபம் தெறிப்பது போன்ற உணர்வெழுச்சி ஏற்படும். "ஸ்த்யான" என்ற பதத்தில் காய்ந்த முடி போடாமல் இருப்பதால் பறந்த கூந்தல் என்று சொல்லும் போது திரௌபதியின் கோபம் பலநாள் ஆகியும் அடங்காமல் இருப்பது என்று குறிப்பிடுகிறார். துரியோதனின் குருதியில் நனைத்தபின்னே தான் முடிவேன் என்று அவள் இட்ட சபதத்தை நினைவு கூறுகிறார். தேவீ என்று பீம சேனன் அழைப்பதிலேயே, அவள் பெருமையும் அவள் அடைந்த இழிவுகளும் தொனிக்கிறது.
  மேற்கண்ட சுலோகத்தில் சொற்கள் சற்று நீண்ட தொடராக அமைந்து ரௌத்திர ரசத்தை வெளிப்படுத்தி அழகூட்டுகின்றன. சிறு சிறு வார்த்தைகளாலும் இதே போன்ற உணர்வெழுச்சியை தெரிவிக்க முடியும் என்று இதே வேணி சம்ஹார நாடகத்தில் இன்னொரு பகுதியில் கவி காண்பிக்கிறார்… அஸ்வத்தாமன் சொல்லும் வார்த்தைகள் இது:
  यो यः शस्त्रं बिभर्ति स्वभुजगुरुमदः पाण्डवीनां चमूनां
यो यः पाञ्चालगोत्रे शिशुरधिकवया गर्भशय्यां गतो वा |
यो यस्तत्कर्मसाक्षी चरति मयि रणे यश्च यश्च प्रतीपः
क्रोधान्धस्तस्य तस्य स्वयमपि जगतामन्तकस्यान्तकोऽहं ॥
  யோ ய​: ஶஸ்த்ரம்ʼ பி³ப⁴ர்தி ஸ்வபு⁴ஜகு³ருமத³​: பாண்ட³வீனாம்ʼ சமூனாம்ʼ
யோ ய​: பாஞ்சாலகோ³த்ரே ஶிஶுரதி⁴கவயா க³ர்ப⁴ஶய்யாம்ʼ க³தோ வா |
யோ யஸ்தத்கர்மஸாக்ஷீ சரதி மயி ரணே யஶ்ச யஶ்ச ப்ரதீப​:
க்ரோதா⁴ந்த⁴ஸ்தஸ்ய தஸ்ய ஸ்வயமபி ஜக³தாமந்தகஸ்யாந்தகோ(அ)ஹம்ʼ ||
  "பாண்டவர் படையில் யார் யார் தன் தோள்வலிமை மிகுந்ததென்று திமிர் கொண்டு வருவானோ, அந்த பாஞ்சால வம்சத்தில் பிறந்த குழந்தையோ, முதியவனோ, ஏன் கருவில் கிடப்பவனோ, யார் யார் அந்த செயலுக்கு சாட்சியாக இருந்தானோ, நான் போரில் இறங்கி நடக்கும் போது யார் யார் என்னை எதிர்ப்பவனோ, அவனவனுக்கும் ஏன் உலகங்களுக்கு யமனானவனுக்கும், சினத்தால் குருடாகிவிட்ட நான் எமன் ஆவேன்"
  இந்த ஸ்லோகத்தில் ஒவ்வொரு சொல்லிலும் சினத்தின் மிகுதி புலப்படும். "அந்த செயல்" என்று இங்கே குறிப்பிடுவது அஸ்வத்தாமன் தன் தந்தையை வஞ்சகமாக கொன்று அவருடைய தலையை காலால் தீண்டிய அந்த கொடுஞ்செயலை சொல்லால் கூறவும் முடியாமல் படும் வேதனை, சீற்றம் ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்துகிறது. மேலும் இதில் முதல் வரியில் அர்ச்சுனனையும் சாட்சியாக நின்றவர் என்று கர்ணனையும் சூசகமாக குறிப்பிடுவதாக அமைந்திருக்கிறது.
  த்வநியை புரிந்து கொள்ள முடியாதவரை காவியத்தை முற்றாக ரசிக்க முடியாது. இதை புரிந்து கொள்ளும் நிலையிலேயே படைப்பாளியும், வாசகனும் மனதளவில் ஒன்று படுகிறார்கள். இந்நிலையில் காவிய இன்பத்தை உணர்ந்த ஒரு மட்டற்ற மகிழ்ச்சி கிடைக்கிறது. இதுவே காவியத்தின் பயன். வடமொழியில் த்வனி குறித்து பல நூல்கள் இயற்றப் பட்டுள்ளன – அவற்றில் முக்கியமானது ஆனந்தவர்த்தனர் இயற்றிய த்வந்யாலோகம் என்கிற நூல். நூற்றி இருபது காரிகைகளுடன் உள்ள இந்நூல் காவியத்தில் த்வநி குறித்து விரிவாக அலசுகிறது. இந்நூல் அண்மையில் தமிழிலும் "தொனிவிளக்கு" என்ற பெயரில் சந்தியா பதிப்பகத்தின் மூலம் வெளிவந்துள்ளது என்பது இங்கே குறிப்பிடத் தகுந்தது.
***************

கிரந்தமொழியை யுனிகோடில் ஏற்க மறுக்கும் அரசியல்வாதிகள்

கிரந்தம் – நடப்பது என்ன?.

This thread is located at http://www.brahminsnet.com/forums/showthread.php/7330-கிரந்தம்-–-நடப்பது-என்ன

Here is the message that has just been posted:
***************
*கிரந்தம் – நடப்பது என்ன?*

  அரசே ஒரு மொழியை/அறிவை பொதுமக்கள் கற்றுக் கொள்ள முடியாமல்  தடுப்பது சரியான நடவடிக்கை   அல்ல. ஆனால் துரதிருஷ்ட வசமாக சம்ஸ்க்ருதம், ஹிந்தி என்று மற்ற மொழிகளை தமிழர் தெரிந்து கொள்ளாமல் தடுப்பதே தமிழக அரசியலாக இருந்து வருகிறது. இப்போது கிரந்தம் ஒருங்குறியில் (Unicode) இணைப்பது குறித்து எழும் எதிர்ப்பிலும் இந்த வகை அரசியலே எதிரொலிக்கிறது.  மீடியாக்கள் முதல் தெருவில் இருக்கும் கடைகள் வரை கிரந்தம் இடம் பிடித்து விடும் – இதனால் தமிழ் அழியும் என்று கூட ஒருவர் தெரிவித்தார். இவ்வாறான அபத்தமான அச்சங்களுக்காக தமிழைத் தவிர மற்ற அறிவுச் செல்வங்கள் தமிழருக்கு தெரியாமல் போகும் அளவில்  தடுக்கப் படுகின்றன.

கிரந்தம் குறித்து தமிழக முதல்வர் கருணாநிதி அண்மையில் அறிக்கை ஒன்றை வெளியிட்டார். யூனிகோட் கன்சார்ட்டியம் என்று அழைக்கப்படும் ஒருங்குறியீட்டு கூட்டமைப்பில் வடமொழி மற்றும் கிரந்த எழுத்துக்களை இடம்பெறச் செய்வது தொடர்பான விவகாரத்தில் தமிழறிஞர்களுடன் கலந்து ஆலோசனை செய்த பின்னரே முடிவெடுக்க வேண்டும் என்று மத்திய அரசுக்கு முதல்வர் கருணாநிதி கோரிக்கை விடுத்துள்ளார்.

இந்த செய்தி பிரச்சனையை குழப்புவதாக உள்ளது. தமிழ் எழுத்துக்களுடன் கிரந்த எழுத்துக்களை சேர்க்கப் போகிறார்களா… அல்லது கிரந்தம் தனி எழுத்துருவாக ஒருங்குறியீட்டில் இணைக்கப் படப்போகிறதா என்பதைப் புரிந்து கொள்ளுவதில் தான் குழப்பம் இருப்பதாகத் தெரிகிறது.
அண்மையில் தமிழ்ஹிந்து வலைத்தளத்தில் கிரந்தம் குறித்த கட்டுரை ஒன்று வெளிவந்தது. அதில் கட்டுரை ஆசிரியர் திரு வினோத் ராஜன் கிரந்தம் குறித்த குழப்பங்களை இவ்வாறு தெளிவிக்கிறார்,

"தற்சமயத்தில் இணையம் எங்கும் தமிழ் யூனிகோடு கோடு சார்ட்டில் (Unicode Code Chart) தமிழில் கூடுதலாக 26 கிரந்த எழுத்துக்கள் சேர்க்கபப்டுவதற்கான முயற்சிகள் நடைபெறுவதாக சில தேவையற்ற குழப்பங்கள் நிலவி வருகின்றன. "விரிவாக்கப்பட்ட தமிழ்" என்பது ஒரு தனி விஷயம் இதற்கும் கிரந்தத்துக்கும் சம்பந்தமே இல்லை. இது போன்ற குழப்பங்களுக்கு, "விரிவாக்கப்பட்ட தமிழுக்கான" யூனிகோடு முன்மொழிவை திறந்து கூட பார்க்காதது தான் காரணம் என்று தெள்ளத்தெளிவாக தெரிகிறது. அதில் மிகத்தெளிவாகவே, முன்மொழியப்பட்ட "விரிவாக்கப்பட்ட தமிழ்" அட்டவணையில் துணைஎண்களுடன் கூடிய தமிழ் எழுத்துக்கள் தான் உள்ளன."
"மற்ற இந்திய எழுத்துமுறைகளை போல் அல்லாது தமிழில் kha, gha, jha, dha, ba போன்ற எழுத்துக்களுக்கு வடிவமில்லை.  ஆகவே, தமிழில் சமஸ்கிருதம் உட்பட்ட பிற இந்திய மொழிகளை மூல உச்சரிப்பு மாறாமல் அச்சிட விரும்பியவர்கள், தமிழ் எழுத்துக்களுடன் 2,3,4 முதலிய எழுத்துக்களை சேர்த்து க² க⁴ ஜ² த⁴ ப³ என்றவாறு தமிழில் இல்லாத வர்க்க எழுத்துக்களை குறிக்க பயன்படுத்தினர்."

"ஹிந்து சாத்திர, ஸ்தோத்திர நூல்களை அச்சிடுவோர் பல்லாண்டுகளாக பெரும்பாண்மையாக துணைஎண்களுடன் கூடிய எழுத்துக்களை பயனபடுத்துகின்றனர்."
"இதன் அடிப்ப்டையில் தான், தமிழிலும் 2,3,4 ஆகிய துணைக்குறிகள் அடங்கிய எழுத்துக்களுக்கு தனி இடம் கேட்டு, "Extended Tamil" என்ற பகுதியை ஒதுக்கி, அதில் இவ்வெழுத்துக்களை சேர்க்க யூனிகோடு நிறுவனத்திடம் வேண்டுகோள் விடுக்கப்பட்டது. எந்த இடத்திலும் கிரந்த எழுத்துக்களை இங்கு சேர்க்கவும் என்ற கேட்கப்படவில்லை "

இதிலிருந்து தெரிவது, தமிழில் ஏற்கனவே எண்களை இணைத்து எழுத்துக்களை பதிவது வழக்கத்தில் உள்ள முறைதான். ஸ்தோத்திர நூல்கள் தவிர்த்து மற்ற இடங்களில் இந்த பயன்பாடு கிட்டத்தட்ட இல்லவே இல்லை. ஏற்கனவே இருந்து வரும் வழக்கத்தால், தமிழ் எழுத்து முறை வளர்ச்சியோ தாழ்ச்சியோ அடையவில்லை. ஆகையால் இது குறித்த எதிர்ப்பு வெறும் அரசியலே தவிர வேறு எதுவும் இல்லை.

இவ்வாறு  எண்களை இணைத்து அச்சிடுவதால், வடமொழியை சரியாக தெரிந்து கொள்ள உதவும். அதோடு தத்துவங்கள், தோத்திரங்கள் ஆகியவற்றை சரியாக உச்சரிக்கவும், பயன்படுத்தவும் உதவும். வடமொழி மட்டும் அல்லாது மற்ற மொழிகளின் சொற்களும் பயன்படுத்துவது எளிமையாகும். இதனால் தமிழ் மொழியோ, அதன் எழுத்தமைப்போ மாறாது, அழியாது.
இன்னும் சொல்லப் போனால், பெரிதாக எந்த காரணமும் இல்லாமலே ஏற்கனவே தமிழ் எழுத்துமுறை மாற்றியமைக்கப் பட்டுள்ளது. தமிழில் னா, லை போன்ற எழுத்துக்கள் முன்பு கூட்டேழுத்துக்களாக அப்போதிருந்த அரசியல் நிலைக்கேற்ப மாற்றப் பட்டது.

கூட்டெழுத்தாக லை, னை போன்ற எழுத்துக்கள் அச்சிலும், பயன்பாட்டில் வீட்டு பட்டா பத்திரங்கள் போன்றவற்றிலும், பெருமளவில் பயன்பட்டு வந்த நிலையிலேயே திருத்தப் பட்டது. இதனை தமிழ் மொழி எழுத்து வளர்ச்சி என்றே கூறப் பட்டது. அரசியல் செல்வாக்கின் முன் மற்ற வாதங்கள் எடுபடாமல் போக இந்த சீரமைப்பு நிரந்தரமாகிவிட்டது. இதோடு ஒப்பிடும்போது விரிவாக்கப் பட்ட தமிழ் என்பது எழுத்தமைப்பில் பெரியதொரு மாற்றம் கூட இல்லை.
அடுத்து கிரந்தம் குறித்துப் பார்ப்போம். கிரந்தம் என்பது சம்ஸ்க்ருத மொழியை எழுத, உருவான ஒரு எழுத்தமைப்பு. ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேலாக இருந்து வருகிறது. கல்வெட்டுகளிலும், ஓலைச்சுவடிகளிலும் மட்டும் அல்லது தற்காலத்தில் அச்சிலும் பயன்படுத்தப் பட்டு வருகிறது. சரஸ்வதி மகால் பதிப்பகம் மற்றும் சில வைணவ சமய பதிப்பகங்கள் கிரந்த லிபியில் புத்தகங்கள் அச்சிட்டு வருகிறார்கள். இப்போது கிரந்த எழுத்து முறை தமிழ் எழுத்து முறைக்கு சம்பந்தம் அற்ற வகையில் தனியாகத்தான் யூனிகோடில் இடம்பெறவிருக்கிறது. இதனால் தமிழ் எழுத்து முறைக்கு எந்த பாதிப்பும் இல்லை.

திரு வினோத் ராஜன் சொல்வது போல "எழுத்துமுறையும் மொழியும் ஒன்றல்ல. ஒரு மொழியானது பல்வேறு எழுத்துமுறைகளில் எழுதப்படலாம், அதே போல ஒரு எழுத்துமுறையானது பல்வேறு மொழிகளை எழுத பயன்படலாம். உதாரணமாக, செர்பிய மொழியானது இலத்தீன், சிரில்லிக் என்ற இரு எழுத்துமுறைகளிலும் எழுதப்படுகிறது. தேவநாகரி எழுத்துமுறையானது மராட்டி, ஹிந்தி, நேபாளம் முதலிய மொழிகளை குறிக்கப்பயன்படுகிறது.".
கிரந்தம் எழுத்துமுறை ஒருங்குறியீட்டில் இடம் பெறுவதால், பல பழைய கல்வெட்டுகள், ஓலைச்சுவடிகள், புத்தகங்கள்  ஆகியவை அவற்றின் எழுத்து முறையிலேயே வலையேற்றப் படலாம். வலையில் நேரடியாக பழைய நூற் குறிப்புகளை தேட இயலும். ஆயுர்வேதம், யோகா ஆகிய நூல்கள், கலைகள் குறித்த பழைய இலக்கியங்களில் உள்ள குறிப்புகளை நேரடியாக தேடுவதும் சாத்தியமே. கிரந்தம் யூனிகோடில் இடம் பெறுவது நமது பாரம்பரிய அறிவை மீட்டெடுக்க உள்ள மிகச்சிறந்த வழி. இது அறிவு செல்வம் தங்கு தடையின்றி எந்த ஒரு குழுவினருக்கு மட்டுமானது என்று ஒளித்துவைக்கப் படாமல், எல்லோருக்குமாக சென்றடைய உதவும்.
***************

Saturday, 19 April 2014

எம்.பி.க்கு சலுகைகள்

 எம்.பி.க்கு சலுகைகள்..

This thread is located at http://www.brahminsnet.com/forums/showthread.php/7324-எம்-பி-க்கு-சலுகைகள்

Here is the message that has just been posted:
***************
 உலகில் வேறு எந்த நாட்டில் மக்களவை உறுப்பினருக்கும் இல்லாத அளவில் இந்தியாவில் எம்.பி.க்களுக்கு அதிக சலுகைகள் வழங்கப்படுகின்றன.  இங்கிலாந்தில் ஒரு எம்.பி.க்கு ஓர் அறையுள்ள அலுவலகம் மட்டும்தான் வழங்கப்படுறது.  இந்திய மக்களவை உறுப்பினர்களுக்கு டெல்லியின் மையப் பகுதியில் ஒரு பங்களா உள்பட மாதந்தோறும் ரூ.2 லட்சம் வரை பல்வேறு சலுகைகளை அரசு வழங்குகிறது.

     மக்களவை உறுப்பினருக்கு மாதச்சம்பளம் ரூ.16,000.  மாதத் தொகுதிப்படி ரூ.22,000.  மாத அலுவலகப்படி ரூ.4,000.  மாத கடிதச் செலவுக்கு ரூ.2,000.   உதவியாளர் ஊதியம் ரூ.14,000.  ஒரு நாளைக்கு அவையில் பங்கேற்பதற்கு ரூ.1,000. இது மட்டுமில்லாது டெல்லியில் உள்ள வீட்டுக்கு இலவசமாக 50,000 யூனிட் மின்சாரமும்,4,000 கிலோ.லிட்டர் தண்ணீரும், ஒரு ஆண்டுக்கு இலவசமாக இரண்டு தொலைபேசிகளில் ஒரு லட்சம் இலவச அழைப்புகள், இண்டர் நெட்டில் பொருத்தப்பட்ட தொலைபேசிக்கு 50,000 இலவச அழைப்புகள், மொபைல் இண்டர்நெட்டில் இந்தியா முழுவதும் ரோமிங், வடகை மற்றும் இணைப்புக்கட்டணம் இலவசமாக வழங்கப்படுகிறது.

     இந்தியாவில் எங்கும் செல்லக்கூடிய அளவில் பயணச் சீட்டுகள், 34 முறை இலவச விமானப் பயணங்கள் வழங்கப்படுகின்றது.  தொகுதியிலிருந்து மக்களவையில் கலந்துகொண்டு விவாதங்களைப் பார்வையிட 8 பேருக்கு பயணச் சீட்டுகள் இலவசமாக வழங்கப்படுகின்றது.  முதல் வகுப்பு ஏ.சி. ரயிலில் தன் குடும்பத்தினருடன் செல்ல இலவச அனுமதியும், ஷோபா, மேஜை போன்றவை வாங்க ஆண்டுக்கு ரூ.75,000 வழங்கப்படுகிறது. வீட்டில் உள்ள இருக்கைகள் மேஜைகள், திரைச்சீலைகள் பழுதுபார்த்தும் தரப்படுகின்றன.  ஆனால், இந்தச் சலுகைகளை அனுபவிக்கும் எம்.பி. நமக்குத் தேவையான வசதிகளை செய்து தருவதில்லை.

-- திண்டுக்கல்,  ஆம் ஆத்மி வேட்பாளர். எஸ்.இளஞ்செழியன்.
-- 'தி இந்து' நாளிதழ், செவ்வாய், ஏப்ரல் 1,2014.
***************

Azagiyamanavalanin Viruppan Thirunaal First Day Brahmothsavam


Dear and Respected Memebers!

Adeyen Dasan!

As we even think about Srirangam, it not only brings us the thought about Lord
Ranganatha but it also brings the bliss and joy in our heart.
Srirangam is a place
of great history, each and every festival that is celebrated at this
holy place is
celebrated for the people so as to bring the the people together.

Thondaradipodi Alwar says:-

"Masatran manathulanai vanagi nam iruppadallal,

Pesathan aavathundo, Pethai nenjae nee sollai"

Apart from worshiping our Lord who resides in our heart, is it
possible for us to
give any speech?

However adiyen will attempt to narrate the Chitra Brahmotsava Vaibhavam taking
place in Srirangam.

Today is the first day of our Azagiya Manavalan's Brahmotsavam.

Our Namperumal blesses everyone as he passes by the Chitra streets of
Srirangam at early morning and evening because he is Rangarajan, the King of
Kings and Legend of Srirangam to make sure that his subjects in this
beautiful city
are all happy and peaceful.

His blessing is not only with all the people of Srirangam but also with the
members of Srirangasri group who not only worship him as a lord but feel him as
an Acharyan / a problem solver / a friend.

Today Azagiya Manavalan is leaves from the Kannadi Arai (Palace of Mirrors) with
Ubayanachiar (Sreedevi and Boodevi) with Oyyara Nadai (Walking with Pride)
in the Chitra Street inquiring the welfare of each and every one when he passes

through the street, people share their desires and the worries to him
about which
He discusses with Ubayanachiyar.

Parasara Bhattar describes the concern our Rangarajan has for his subjects :-

'… vilamabam asahan iva' - as if He cannot tolerate any delay in coming to the
rescue of His subjects

" sada panchayedheem bibrastha na: sriranganayaka:" – may Srirangaraja who is
always ready with his Panchayudas, come to our rescue.

After this He proceeds to Yahasala (Fire Ceremony Place) to attend the Pachagni
Homam and Thirumanjanam with Sreedevi and Boodevi.

Around 1 AM tomorrow morning he will go back to Kannadi Arai and Ubnachiyars
proceed to their Moola sthanam (Sanctum Sanctoram).

Blessed are the adiyars who are able to witness such divine sight of
Our Lord with
Ubhayanachiyars. They don't need anything else in this piravi! As Thirumanagai
Alwar says:-

"Aniyar Pozhil sooyzh aranga nagarappa

Thuniyen ini nin arulallathu enakku" - Oh Lord residing in beautiful Srirangam
surrounded by verdant groves, I will not look at anything other than
your 'Arul'.

After just 6 hours of rest at around 7 AM he proceeds in Pallaku (Palanquin)
through the Chitra Streets and around 6 PM he proceeds in Karpaka vriksham
(The Sacred tree that blesses people with all their desires).

Will discuss more about Karpaka Vriksham tomorrow.

I pray Azhagiya manavalan (Namperumal) and Ubayanachiyar (Sreedevi and
Boodevi) to bless all of with prosperity and Happiness.

Vachaka dosham Kshamikavum (Apologies for any mistakes)

Mangala sasanams.

Adiyen

Narasimha Bhattar

--






धन्योस्मि
दासः
Narasimha Bhattar

Wednesday, 16 April 2014

ஹிந்தியும் வட இந்திய பிரதேச மொழிகளும்


soundararajan50 has just posted in the Tamil Contents to Share forum of Facebook+1 for Brahmins under the title of ஹிந்தியும் வட இந்திய பிரதேச மொழிகளும்.

This thread is located at http://www.brahminsnet.com/forums/showthread.php/7286-ஹிந்தியும்-வட-இந்திய-பிரதேச-மொழிகளும்

Here is the message that has just been posted:
***************
"'இந்தி'யத் தேசியத்தின் தோல்வியும் பிஹார்களின் விழிப்பும்" என்ற தலைப்பில் அண்மையில் ஒரு கட்டுரை பார்வைக்கு கிடைத்தது. இது ஃபேஸ்புக்கில் எழுதப் பட்ட கட்டுரையாகையால் பேஸ்புக்கில் இணையாதவர்கள் பார்க்க முடியாது என்பதால் அந்த கட்டுரையின் சில பகுதிகள் இங்கே மீண்டும் பதிகிறோம்:

புது தில்லியிலுள்ள தீன் மூர்த்தி பவனில் கிட்டத்தட்ட தினசரி நடக்கும் நேரு நினைவுச் சொற்பொழிவுகள் நான் இங்கே வந்த்திலிருந்து செவிமடுக்கவிரும்பும் முக்கிய பேச்சுகளாக ஆகிவிட்டன. பத்து நாட்களுக்கு முன்பு, வளர்ச்சிப் பொருளாதார நிபுணரும் இடதுசாரி குடும்பம் ஒன்றில் பிறந்தவருமான பேராசிரியர் சைபால் குப்தாவின் பேச்சு ஒன்றைக் கேட்க நேர்ந்தது. The idea of Bihar என்கிற அவரது பேச்சு பிஹாரைப் பற்றிப் புரிந்துகொள்ள மிகவும் உதவியது.

இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்த்திலிருந்து பிஹார், மத்தியப் பிரதேசம், உத்தரப்பிரதேசம், ராஜஸ்தான் போன்ற மாநிலங்களின் வளர்ச்சிப் பிரச்சனை குறித்து நாம் அறிவோம். இந்தி பெல்ட் அல்லது பிமாரு (BIMARU) என்ற பெயரில் சற்றே அவமானகரமான உள்ளர்த்தத்தோடு அடையாளப்படுத்தப்படும் இந்த மாநிலங்களில், பிஹார் ஒரு வித்தியாசமான மாநிலம் என்றார் குப்தா. சுமார் ஆயிரம் ஆண்டு காலம் இந்தியாவின் மையமாக இருந்து வந்தது பிஹார்தான் என்றும் பாடலிபுத்திரம்தான் ஒரு காலத்தில் இந்தியாவின் சிந்தனைப் போக்கை நிர்ணயித்தது என்றும் பெளத்தமும் சமணமும் உருவான பூமியான பிஹார் பிறகு தாழ்ந்துபோனது என்றும் அவர் விவரித்தார். ஆனால் 1950களுக்குப் பின் பிஹார் ஏன் ஒரு வளர்ந்த மாநிலமாக மாறவில்லை? இந்தியாவின் கனிம் வளங்களின் தலைமை பீடமாக இருந்துவந்த பிஹார் தொழிலுற்பத்தியில் ஏன் முன்னேறவில்லை?

சாதியமும் நிலப்புரபுத்துவமும்தான் பிஹாரின் வளர்ச்சிக்கு எதிராக இருந்தன என்று குற்றம்சாட்டிய குப்தா மற்றுமொரு முக்கியமான வளர்ச்சிப் போக்கு பிஹாரில் நிகழாமல் போய்விட்டது என சுட்டிக்காட்டினார். முன்னிரு பிரச்சனைகள் பற்றி நிறைய ஆய்வாளர்கள் பேசியிருக்கிறார்கள். குப்தா பேசத் தொடங்கியிருக்கும் மூன்றாவது முக்கியமான பிரச்சனை பற்றி இப்போதுதான் பிஹார் பேச ஆரம்பித்திருக்கிறது.

தமிழ்நாட்டில் பார்ப்பன எதிர்ப்பியக்கம் பின்பு ஒரு துணைத்தேசிய இயக்கமாக மாறி தமிழக வளர்ச்சியின் அடிப்படையாக மாறியது என்றார் குப்தா. நாம் தேசிய அல்லது தேசியஇன அடையாளமாக பார்ப்பதை குப்தா துணைத்தேசிய அடையாளமாக பார்க்கிறார். (இது குறித்து தனியே வேறு ஒரு சமயம் விவாதிப்போம்). இத்தகைய துணைத்தேசிய அடையாளத்தை – பிஹாருக்கென்ற சொந்த தேசிய இன அடையாளத்தை – நோக்கி பிஹாரை அதன் தொடக்க்கால அரசியல் தலைவர்கள் அழைத்துச்செல்லாமல் போனதுதான் பிஹார் வளராமல் போனதற்குக் காரணம் என்று குப்தா கருதுகிறார்.

இந்திய தேசியம் மிகப்பெரிய துரோகத்தை வேறு யாருக்கும் இழைத்திருக்கவில்லை – இந்தி மாநிலங்களுக்கே இழைத்திருக்கின்றது.

பிஹாரின் கதை மட்டுமல்ல, இந்தி மொழி பேசப்படும் மாநிலங்கள் அனைத்தின் கதையுமே சோக்க்கதைகள்தான்.

இந்தி மொழி என்பது ஒரு மொழியல்ல. தனித்தனி மொழிகளாகவும் துணைமொழிகளாகவும் பேச்சுவழக்குகளாகவும் இருந்த பல மொழிக் கலாச்சாரங்கள்மீது மேலிருந்து திணிக்கப்பட்ட ஒரு சர்காரி பாஷா அது. அதனூடாக அது வடக்கு, மத்திய இந்தியாவை ஓர் ஒற்றை இந்திப் பிரதேசமாக ஆக்கிமுயற்சி செய்திருக்கிறது. சுதந்திரப் போராட்டக்காலத்தில்கூட உயிரோடு இருந்த பல மொழிகளை சுதந்திர இந்தியா இந்தி என்ற ஒற்றை அடையாளத்தில் கரைத்து ஒழித்துக் கட்ட முயற்சிசெய்துவருகிறது. அந்த வேளை இந்நொடியும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. சமஸ்கிருத ஞானஸ்நானம் அளிக்கப்பட்ட ராஷ்ட்டிர பாஷா இந்தியை கட்டாயமொழியாக ஆக்கியபோது, பல கட்டங்களில் தமிழ்நாட்டில் நாம் எதிர்த்தோம். ஆனால் அதனால் பாதிப்பு தமிழ் போன்ற பிற மொழிகள் மீது மட்டும்தான் இருக்கும் என்று நாம் நினைக்கிறோம்.

ஆனால் உண்மையில் இந்தியால் பாதிக்கப்பட்டவை வடக்கு, மத்திய இந்தியாவில் பேசப்பட்ட சுமார் ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட மொழிகள்தான். இவற்றில் இந்தி-உருதுவை விட பல நூற்றூண்டுகால இலக்கிய பாரம்பரியம் உடையவை பல. அவதி, போஜ்புரி, பிரஜ் பாஷா, ஹரியான்வி, மாகதி, மைதிலி, பஹாரி, சாத்ரி என பல மொழிகளினிடத்தை இந்தி அபகரித்துக்கொண்டது.

வட இந்தியாவில் ஹிந்தியின் ஆதிக்கத்தால் அங்குள்ள பிராந்திய மொழிகளைச்சுற்றி வலுவான அடையாளங்கள் உருவாகவில்லை. அதுவும் அங்கு பொதுவான சமூக வளர்ச்சி குன்றிய நிலைக்குக் காரணம் என்றும் கூறுவது வரை உள்ள வாதம் புரிந்துகொள்ளக் கூடியதே.

எனினும் மத்திய அரசு அல்லது இந்திய தேசியம் – ஹிந்தியை திணித்து பிற மொழிகளை மேலுக்கு வர முடியாமல் தடுத்தது என்று கூறும் அந்த பார்வை சரியல்ல. மத்திய அரசு ஹிந்தியை வட இந்தியாவில் (முழு இந்தியாவிலும் தான்) திணிக்கவில்லை என்று நான் கருதுகிறேன். அதற்கான காரணங்களை கீழே குறிப்பிட்டுச் சொல்கிறேன்.

இந்தி எதிர்ப்பு தான் தமிழகத்தில் தமிழை ஓரளவு காப்பாற்றி இருக்கிறது என்று பலரும் நினைக்கிறார்கள். ஆனால் உண்மையில் ஆங்கிலம் அதீத முக்கியத்துவத்தை அடைந்து தமிழ் சிதைந்து தமிங்க்லீஸ் ஆகி தாய் மொழியை ஒதுக்கும் நிலைக்கு வந்துவிட்டது; சக மாநிலங்களில் அவரவர் மொழி, பேச்சிலும் இலக்கியத்திலும் மிளிர்ந்துகொண்டிருக்கிறது; அங்கெல்லாம் ஹிந்தியை விரட்டவில்லை! இங்கே ஒண்ணாம் வகுப்பில்கூட தமிழ் இல்லை; அடுத்த தலைமுறை 'அ' வேண்டுமா என்று யோசிக்க ஆரம்பித்துவிடும்போல் இருக்கிறது. பொதுவாக, 12 ஆம் வகுப்பு முடித்தவர்களால் கூட ஆங்கிலத்திலோ தமிழிலோ ஒரு பக்கம் சரளமாக எழுதமுடியவில்லை. இது மிக அவலம்.

வடஇந்தியாவைப் பொறுத்த வரை, ஹிந்தியை மத்திய அரசு திணித்தது என்று கருதுவதற்கு இடமே இல்லை. ஹிந்தியை எதிர்த்து பல்வேறு இடங்களில் போராட்டங்கள் நடந்த பொழுது மத்திய அரசு மொழிவாரியாக மாநில எல்லைகளை மாற்றியமைத்தது என்பது நம் எல்லோருக்கும் தெரிந்தது தான். அப்படி இருக்க வட இந்தியாவில் மட்டும் ஏன் இதை செய்யாமல் விடுவார்கள்? தென் இந்தியாவில் செய்ததை ஏன் வட இந்தியாவில் செய்யவில்லை என்ற கேள்விக்கான பதில், அன்றைய காலகட்டத்தில் வட இந்தியாவின் மொழிப் பிரக்ஞை அதற்கு ஏதுவாக இல்லை என்பதே ஆகும்.

ஹிந்தி/உருது என்று நாம் இன்று அழைக்கும் மொழி முதலில் அரபி எழுத்துகளில் எழுதப்பட்ட மொழி. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில், இஸ்லாமிய ஆட்சி முடிந்து ஆங்கிலேயர் ஆட்சி துவங்கியவுடன் மக்களிடையே அரபி எழுத்தை கைவிட்டு தேவநாகரி எழுத்துக்களை பயன்படுத்த வேண்டும் என்ற கோரிக்கை வலுத்தது. ஆனால் இதற்கு முஸ்லீம்கள் எதிர்ப்பு தெரிவிக்கவே, தேவநாகரியில் எழுதப்படும் ஹிந்திய, அரபி எழுத்தில் எழுதப்படும் உருது என்று ஒரு மொழி இரண்டானது. ஹிந்துக்கள் ஹிந்தியுடன் தங்களை அடையாளத்தை பிணைத்துக் கொண்டார்கள். முஸ்லீம்கள் உருதுவுடன். இதன் காரணமாக வட இந்தியாவின் மொழி பிரக்ஞையில் குழப்பம் உருவாகி விட்டது. தத்தம் தாய்மொழிகளை கைவிட்டு மக்கள் எல்லாவற்றையும் ஹிந்தி/உருது என்று கருத ஆரம்பித்தனர். இது தான், வடஇந்தியாவில் மொழிவாரி மாநில எல்லை சீர்திருத்தம் நடக்காததற்கு முக்கிய காரணம். மக்களுக்கும் சரி, அந்த பகுதியைச் சேர்ந்த தலைவர்களுக்கும் சரி, தங்கள் மொழிகளுக்கு மாநிலம் அமைக்க வேண்டும், அங்கீகாரம் வழங்க வேண்டும் என்று தோன்றவேயில்லை என்பதே உண்மை. இதில் மத்திய அரசை குறை கூறுவதில் எந்த பயனும் இல்லை. மக்களாட்சி எனும் பொழுது மக்களின் முன்னுரிமைகள் (priorities) தான் அரசில் பிரதிபலிக்கும்.

இப்பொழுது முழு இந்தியாவிற்கு வருவோம். மத்திய அரசு ஹிந்தியை திணித்தது என்பதே நமக்கு பரிச்சயமான வாதம். ஆனால் என்னைக் கேட்டால் நாம் இன்னும் இதை புதுமையாகக் காண வேண்டும் என்று கூறுவேன். நமது சுதந்திரப் போராட்ட காலகட்டத்தில் நமது தலைவர்கள் தேசம் என்ற கருத்தை ஐரோப்பாவிலிருந்து கற்றிருந்தனர். அங்கு தேசம் என்பது பெரும்பாலும் மொழிவாரியாக அமைந்ததே ஆகும். இதன் காரணமாக தேசம் என்றால் அதற்கு ஒரு தேசிய மொழி இருக்க வேண்டும் என்ற கருத்து நிலவியது (இன்று கூட நிறைய பேர் ஹிந்தியை தேசிய மொழி என்று கருதுவதற்கு வேர் அங்கு தான் இருக்கிறது).

விவேகாநந்தர் முதலியோர் நம்மிடையே வேற்றுமைகளுக்கு அப்பால் உள்ள கலாச்சார ஒற்றுமையை பறைசாற்றி, அது நமது தலைவர்களிடையே தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது என்பது உண்மை தான் என்றாலும், இந்த தேசிய மொழிக் கொள்கை இருக்கவே செய்தது. இது தான் சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு இந்தியாவில் ஹிந்தி தேசிய மொழி என்றும் பாக்கிஸ்தானில் உருது தேசிய மொழி என்றும் உருவாகக் காரணம். ஆனால் பாகிஸ்தானில் இது ஒரு முழுமையான மொழித்திணிப்பாக உருவெடுத்தது. ஜின்னா அவர்கள் டாக்கா சென்ற பொழுது, "நீங்கள் உருதுவை ஏற்றே தீர வேண்டும்" என்று பேசுகிறார். இது போன்ற திணிப்புகளால் வங்கத்தில் கிளர்ச்சி எழுகிறது. அங்கு மத்திய அரசில் பக்குவக்குறைவு காரணமாக, மொழிப்பிரச்சனை இனப்பிரச்சனையாக மாறி, இனப்படுகொலை ஏற்பட்டு நாடே இரண்டானது.

இந்தியாவில் நிலைமை வேறு விதமாக இருந்தது. இங்கும் தேசியத்தலைவர்களிடையே ஹிந்தி தேசிய மொழி என்ற ஒரு கற்பிதம் இருந்தது உண்மை தான் என்றாலும், கொஞ்சம் பக்குவமானவர்கள் என்பதாலோ, நம்மிடையே நிலவும் இயற்கையான ஹிந்துத்துவ மனப்பான்மையாலோ, சமரசம் (compromise) செய்து விட்டனர். இதன் காரணமாக தான் மாநில எல்லைகள் சீர்திருத்தப்பட்டது. இன்று நாம் ஓரளவிற்கு மொழிப்பிரச்சனை பெரிய அளவில் வெடிக்காமல், பாகிஸ்தான், இலங்கை போல் இனப்படுகொலை நடக்காமல் முன்னே செல்ல முடிந்ததற்கு இது தான் காரணம்.

திராவிட அரசியில்வாதிகள் மொழித்திணிப்பு என்று இதைக் காண்பதில் வியப்பு இல்லை. இது அவர்களுக்கு இயற்கையான பார்வை தான். காரணம், அவர்களும் இதே போல் தேசிய மொழி என்று ஐரோப்பாவில் நடந்த மொழி அழிப்பு இந்தியாவிலும் நிகழ்ந்துவிடும் என்று அஞ்சியே இருப்பார்கள். ஆனால் மத்திய அரசு நடந்து கொண்ட விதம் அது ஒரு திணிப்பு என்று நாம் கருத இடமளிக்கவில்லை என்றே நான் கருதுகிறேன். தேசம் என்றால் என்ன என்பதில் ஒரு தெளிவின்மை இருந்தததனால் ஏற்பட்ட தேசியமொழிக்கொள்கை, மக்களின் எதிர்ப்பை ஜனநாயக ரீதியாக ஏற்றுக் கொண்டு முதிர்ச்சியடைந்தது என்றே நாம் இன்று வரலாற்றை பார்க்க வேண்டும். இதுவே மத்திய அரசையும் ப்ராந்தியப் பார்வையையும் ஒற்றுமையோடு முன்னே எடுத்துச் செல்ல உதவும்.

_*நன்றி: திரு. கார்த்திக் வைத்யநாதன்*_
***************
Note:- Brahminsnet Yahoo Group Members can not interact through Group. No reply will be sent. All your questions should be placed in www.brahminsnet.com/forums/forum.php only!​

Monday, 14 April 2014

சம்ஸ்க்ருதம் தெரியாத மன்னன்

சம்ஸ்க்ருதம் தெரியாத மன்னன்

This thread is located at http://www.brahminsnet.com/forums/showthread.php/7266-Tamil

Here is the message that has just been posted:
***************
http://www.sangatham.com/wp-content/uploads/salivahana-statue.jpg

  *சம்ஸ்க்ருதம் தெரியாத மன்னன்*

  சாலிவாகனனின் நிஜப் பெயர் சதகர்ணி. இன்றைய ஆந்திர – ஒரிஸ்ஸா – மகாராஷ்டிரா எல்லைகளில் அமைந்த ஒரு குறு நில மன்னன். இவனது தாய் பெயர் கௌதமி. பின்னாளில் தன் பெயரை "கௌதமி புத்ர சதகர்ணி" என்று இம்மன்னன் பதிவு செய்து கொண்டான். தாய் மீது அவ்வளவுஅன்பு. இளம் வயதில், அவனுக்குஒரு சாம்ராஜ்ஜியத்தை உருவாக்கி ஆளவேண்டும் என்ற கனவு உண்டு.
  ஒரு சமயம் சுவர்ணன் என்கிற வியாபாரி பயணத்தின் போது, திருடர்களால் தாக்கப்பட சாலிவாகனன் சென்று அந்த வியாபாரியைக் காப்பாற்றுகிறான். இதனால் மகிழ்ந்த அந்த வியாபாரி, அந்த ஊரிலேயே தங்கி, சாலிவாகனனின் அரசுக்கு நிறைய பொருளுதவி செய்கிறான். அதனைக் கொண்டு சாலிவாகனன் மேலும் தன் படை பலத்தை விரிவு படுத்துகிறான்.
  பயந்து தப்பித்து ஓடிய திருடர்கள், பக்கத்து நாடான பிரதிஷ்டானம் (மகாராஷ்டிரத்தில் ஒரு பகுதி) என்கிற தேசத்து மன்னன் மகாபானனை சந்தித்து சாலிவாகனன் அந்நாட்டின் மீது படையெடுத்து வருவதற்காக தயார் செய்து கொண்டிருப்பதாக சொல்கின்றனர். இதனால் கோபம் அடைந்த அம்மன்னன் அதற்கு முன் தானே சென்று சாலிவாகனனை அடக்குவதாக சபதம் எடுக்கிறான்.
  இந்நிலையை உணர்ந்த சாலிவாகனன், முன்னெச்சரிக்கையாக மகாபானன் படைதிரட்டும் முன்பே, திடீரென்று தாக்கி அவனை தோற்கடித்து விடுகிறான். இவ்வாறு சாலிவாகனின் ஆட்சி மேலும் விரிவடைகிறது. மேலும் பல போர்களில் நாட்களை கழித்து விடுவதால் சாலிவாகனன் முறையாக கல்வி கற்க இயலவில்லை. தனக்கு அதிகம் படிப்பறிவின்மையால் அரசாட்சி புரிய சர்வவர்மன், குணாத்யா என்று இரு அறிஞர்களை அமைச்சர்களாக அமர்த்திக் கொண்டான்.
  சிலகாலம் சென்றபின் நாகனிகை என்ற இளவரசியை மணந்து கொண்டான். அவள் மிகுந்த ஞானம் உடையவள். ஒரு முனிவரின் ஆசிரமத்தில் சிறுவயதிலிருந்து வளர்ந்தவள். அதனால் கல்வி கேள்விகளில் சிறந்து விளங்கினாள். சம்ஸ்க்ருதத்தில் மிகுந்த புலமை உடையவள். அவள் சம்ஸ்க்ருதத்தில் பேசுவதை மிகவும் ரசித்தான் சாலிவாகனன். அந்நாட்களில் சம்ஸ்க்ருதமே அரசவை மொழியாக இருந்து வந்தது. சாலிவாகனனின் அவையில் மட்டும் ப்ராக்ருத மொழி பயன்பட்டு வந்தது. சம்ஸ்க்ருத மொழியின் அழகினை உணர்ந்து இனி தன் அரசவையில் அனைவரும் சம்ஸ்க்ருதத்தில் தான் பேச வேண்டும் என்று உத்தரவிட்டான்.தனக்கே சம்ஸ்க்ருதம் சரியாகத் தெரியாத போதும் இப்படி ஒரு உத்தரவு போட்டு விட்டான்.
  இவ்வாறு சில நாட்கள் கழிந்தன. ஒரு நாள் அரண்மனை அந்தப்புரத்தில் உள்ள சிறு குளத்தில் அரசன் நீராடிக் கொண்டிருந்த போது அங்கே நாகனிகை வர நேர்ந்தது. அவளைக் கண்டு, கொஞ்சம் நீரை அள்ளி அவள் மீது வீசினான் மன்னன். அவள் சம்ஸ்க்ருதத்தில் தான் பேச வேண்டும் என்ற அரசாணையை உணர்ந்து கொண்டு அவனைப் பார்த்து சிரித்து, "மோதகை: ஸிஞ்ச மாம்!" (मोदकै: सिञ्च मां)"  என்று கூறினாள். இதைக் கேட்ட மன்னன் சேவகர்களை அழைத்து சமையல் அறையில் இருந்து இனிப்புகளை எடுத்து வந்து அரசியின் மீது தெளிக்கச் சொன்னான். இந்த ஆணையைக் கேட்டு நாகனிகை சிரித்து விட்டாள்.
  அவள் சொன்னது "மா உதகை: ஸிஞ்ச மாம்!" (मा उदकै: सिञ्च मां) – உதகம் என்றால் நீர். மா என்றால் வேண்டாம். ஸிஞ்ச என்றால் தெளிப்பது. என் மீது நீர் தெளிக்காதீர் என்று பொருள். ஆனால் மன்னன் புரிந்து கொண்டது மோதகம் என்றால் இனிப்பு. இனிப்பை என் மீது தெளி என்று சொல்வதாக தவறாக புரிந்து கொண்டான். அவள் சிரிக்கவும் வெட்கப் பட்டு அங்கிருந்து விலகினான்.
  பின்னர் அரசவைக்கு வந்து சர்வவர்மா, குணாத்யா இருவரையும் அழைத்து தனக்கு விரைவாக சம்ஸ்க்ருதம் கற்றுக் கொடுக்க முடியுமா என்று கேட்டான். குணாத்யா அது மிகக் கடினம் – குறைந்தது பனிரெண்டு வருடங்களாவது ஆகும் என்று கூறிவிட்டார். அவ்வளவு காலம் செலவிட முடியாது என்று கூற, பதிலுக்கு சர்வ வர்மன் ஆறே மாதத்தில் கற்றுத் தருவதாக சபதமிட்டார். இது நடக்கவே நடக்காது, அவ்வாறு மட்டும் ஆறே மாதத்தில் மன்னன் சம்ஸ்க்ருதம் கற்றுக் கொண்டு விட்டால் தான் சம்ஸ்க்ருதத்தில் பேசுவதையே விட்டு விடுவதாக குணாத்யாவும் சபதம் இட்டார்.

  சாலிவாகன மன்னனுக்காகவே சர்வவர்மா புதிதாக கா-தந்த்ர வ்யாகரணம் என்ற புதிய இலக்கண நூலை இயற்றி அந்நூலைக் கொண்டு ஆறே மாதத்தில் சம்ஸ்க்ருதம் கற்றுக் கொடுத்து விட்டார். பின்னர் அரசவைக்கு வந்த மன்னனை குணாத்யா ஒரு ஸ்லோக வடிவில் சம்ஸ்க்ருதத்தில் கேள்வி கேட்க, மன்னனும் பதிலை ஸ்லோகமாகவே சொல்லவும் அனைவரும் மகிழ்ந்தனர். சபதத்தில் தோற்ற குணாத்யா அரசவையை விட்டு விலகி கானகம் சென்றார்.
  கானகம் சென்றவர் அங்கு வழக்கில் இருந்த பைசாசி மொழியில் ப்ருஹத் கதா என்ற நெடிய கதைகளை எழுதினார். அவர் திரும்ப அக்கதைகளை சாலிவாகனனின் அங்கீகாரம் வேண்டி எடுத்து வந்து அவனிடம் காண்பித்ததாகவும், பைசாசி மொழியை மன்னன் அங்கீகாரம் செய்யாததால், மனம் வெறுத்து அக்கதையில் தீயில் இடப் போக, மன்னனும் மனது மாறி, குணாத்யாவை தடுத்து அந்நூலை மீட்டார் என்றும் கூறப் படுகிறது. அக்கதைகள் பின்னர் ப்ருஹத் கதா மஞ்சரி என்ற பெயரில் க்ஷேமேந்திரரால் சம்ஸ்க்ருதத்தில் மொழிபெயர்க்கப் பட்டது.
  இன்றைக்கு சுமார் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகள் முன்பு வாழ்ந்தசாலிவாகனன் (http://en.wikipedia.org/wiki/Shalivahana) பல வெற்றிகள் பெற்று பெரும் நிலப் பரப்பை ஆண்ட பேரரசன். அவன் தன் ஆட்சியில் ஏற்படுத்திய வருடக்கணக்கு இன்றும் ஆந்திர, கர்நாடகப் பகுதிகளில் உபயோகப் படுத்தப் பட்டு வருகிறது.
***************

Tuesday, 8 April 2014

Sri Rama Navami - Pooja Kramam -Download pdf

​Sri Rama Navami Pooja Kramam (procedure) is posted as pdf.
Hence it is not able to attach with it.
Inline images 1
Please go to the below link and download it.​


http://www.brahminsnet.com/forums/showthread.php/7200-Sri-Rama-Navami-Pooja-Kramam-Download-pdf

Monday, 7 April 2014

Adhi-Brhma-Thirunaal 2nd Day Utthsavam

Dear members,

My saashtanga Namaskaram to Namperumal and Sri Ranga Nachiyar!

On Day 2 of Adhi Brahmotsavam or Panguni Uthiram Thirunaal, Azhagiya Manavalan commences a procession around the Chithrai streets at 7:30 AM. After graciously blessing the devotees who are unable to come to Him, He arrives at the Garuda Mandapam through Ranga Vilas. He remains at the Garuda Mandapam till evening and devotees throng to view His beauty. At 8-00 PM, our Azhagiya Manavalan proceeds towards Jeeyar Puram, a small town located west of Srirangam across the Vada Thiru Cauveri along the Melur Road. Lore has it that once on this route, the Lord heared an Ammayar (old lady) calling to her grandson named Rangan. The Lord assumed that the lady was calling out to Him and goes to her in the form of her grandson. The old lady provided Him thayir sadham (curd rice) and vadu manga (tender mango pickle). The Lord ate with content and marched on to Jeeyarpuram. Meanwhile, the grandson came by asking why she hadn't given him his dinner yet. That is when the old lady realized that it was not her grandson whom she had fed. The Lord appeared in front of her and revealed that it was He who had blessed her by eating from her own hands. The old lady was ecstatic and lamented that had she known that it was Azhagiya Manavalan come in the guise of her grandson, she would have made akkarai vadisal (rice pudding) and fed the Lord. The Lord replied that He always ate akkarai vadisal at His palace in Srirangam but was longing for the simple food that His devotees offered with heartfelt devotion. He blessed the lady and marched on.

On His way, Goddess Cauveri requests His blessings.  The Lord requests that the Goddess help Him cross the river to reach Uraiyur at a later date. This story will unfold in the coming days when Sri Renga Nachiyar comes to Goddess Cauveri and asks her where Her beloved husband Azagiya Manavalan is. The Lord then proceeds on to reach Jeeyar Puram and stays overnight. This concludes the second day of the uthsavam.

Vachaka dosham kshamikkavum,
Adiyen,
Narasimha Bhattar


धन्योस्मि
दासः





धन्योस्मि
दासः
Narasimha Bhattar

Ahi brahma-Mudal Thirunaal. OurAzagiyamanavalan





Theeratha Venai Anaithum Theerkum Koil
Thiruvarangam Ana Thigazum Kiol Thaney
--

Esteemed members,

My saashtanga Namaskaram to Namperumal and Sri Ranga Nachiyar!

Srirangam, a legendary town also known as Bhoologa Vaikundam, is the grand palace of Lord Sri Ranganatha. Today, the Adhi Brahmothsavam has commenced at Srirangam. I would like to take our readers on a spiritual journey to explore the beauty of each day of this Adhi Brahmotsavam or Panguni Thirunaal Uthsavam.

Adhi Brahmothsavam is a sacred festival created by the Lord Brahma himself for Lord Ranganatha. It celebrates the day that Lord Ranganatha arrived on the earth from Sathya loka. In Srirangam, Adhi Brahmothsavam was first celebrated by the Chozha King, Dharmavarma and the tradition has been carried on in all splendour till today. Lord Ranganatha's thirunakshathiram (birth star) is Rohini in the sacred month of Panguni, which falls between the Gregorian calendar months of March-April. The festival lasts 11 days. The most sacred of all the days is the day of Panguni uthiram (9th day), when the Divya thambadhigaL, Sri Azhagiya Manavalan and Sri Renga Nachiar are seen together for one whole day (serthi sevai). 

On the first day of the Uthsavam, the Dwajarohanam or kodiyatham (hoisting of the flag) happens in the wee hours of the morning.  Sri Ranganatha starts his procession at 3:30 AM on his vengala ratham (Bronze Car). The flag is then hoisted in the Dwajasthamaba  mandapam, in His presence, between 5-00am to5-45  Meenalagnam. After the flag hoisting, the Lord returns to the kannadi arai (room of mirrors) in order to grant sevai (darshan) to His bhakthaas.

The ritual of Thirumulai happens in the evening at Sri Ranganathar's Sanctum Sanctorum (Moolasthalam / Garbagruham). Archakas of Srirangam tie the Rakshabhandhanam (sacred thread) for Periya Perumal (moolavar), Azhagiya Manavalan (uthsavar/Namperumal) and then for Namperumal's commander-in-chief Senai Mudhaliyar (Vishvaksenar). Following this ceremony, Senai Mudhaliyar and Namperumal will go on a procession to Sri Ranga Nachiyar sannidhi to visit the Sthala Vruksham, which is the Bilva Tree near Sri Ranga Nachiyar sannidhi.  From the bottom of the Bilva Tree, the three of them obtain soil for Palika Sthapanam or preparation of Palika for the sacred event that follows. Afterwards, they return to their own sanctums.

Senai Mudhaliyar then goes on a procession around the Chithrai streets around the temple to ensure that the streets are prepared for the grand festival and to let the people of Srirangam know that Namperumal will be making visits during the Adhi Brahmothsavam to bless and take care of His adiyarkku adiyars (devotee of devotees).

By 4:30 PM, the Beri thadanam, the ritual in which all the dhevathas are bonded, is performed.  This signifies that since the kodiyatham has happened, nobody in Srirangam is allowed to leave the town until the end of the uthsavam. At 6:30 PM, Lord Ranganatha and Ubaya Nachiyar go on a procession around the Chithrai streets.  They arrive at the yaga salai (place where yagas or rituals are performed).  The Lord will have Thirumanjanam up to midnight while the pancha kunda homam (ritual with fire) will happen. Then the Lord returns to kannadi arai to rest for the night.  This concludes day 1 of the uthsavam.

While writing about the Adhi brahmotsavam festival, thoughts of Srirangam and its glory embrace me. I cannot help but get lost in the memories of those beautiful chithirai streets
where our Namperumal strolls everyday. May the thoughts of His beautiful voiyyara nadai, His kasturi thilakamum, the pleasent smell of the soil along kaveri and anything else related to Sri Ranganatha, pervade our souls eternally.

Vachaka Dosham kshamikkavum,
Adiyen,
Narasimha Bhattar


धन्योस्मि





धन्योस्मि
दासः
Narasimha Bhattar